BELIALS SYNIR
Vit eru teir, sum
Kasta við nevunum, illur andar á herunum
Praktikantar hjá djevulinum frá tí svarta profetinum,
Binda jakslar við ketunum, so tú aktar systemið
Sum fokking traðkar fyri metrinum, til eitt altar frá strevinum
Tínar hjernacellur spreingja og deiggja til mína rødd,
Óhóskandi fyri børn, so kroystandi í mítt høvd
at meiningin er oyðiløgd, designaður sum eitt trøll,
Við beinagrind sum ein bjørn, aleinaður sum vit øll
(Eg)
Práti og fái glóð
Í látri og tári blóð
Eg spíti fokkin eld
Hoppi í bálið og fái sól, ein heimagjørd orðabók.
Tað ljóðar sum toran slóg, tí Swangah eru restir av teimum, Jehova tók.
Og tvey djór renna leys her í Tórshavn, hungra eftir tínum blóði, smakki í góman.
Løgreglan ræður frá, at fólk verða inni, tí hesir menn hava einki sympati í sinni.
Hvat er tað sum eg hoyri, hvør er tað sum snakkar
Onkur sig mær, at eg droymi, hvør gevur mær hesar tankar
Hjálp mær hvat skal eg gera, okkurt í mær lokkar meg til at drepa.
Eg klári ikki meir, má leggja meg niður, men hvat fer at henda, tá teir taka yvir.
Mítt operatiónsborð við blóðsporum og orðini leiða til morð, sum C.S.I leypa um,
Eingin torir, mentalt klárur at taka teg fysiskt úr tínum kroppi, parteri og samanseti við mikrofon og stokki eg lokki.
Fyrimyndarligur við krossi um hálsin, mamma tín við silikonpattum veit einki,
um tað eg fylti í var av eitrandi stoffum frá mínum báðum nossum!
Tit eru mínir patientar, spentir í reimum, fyltir við sýru, sleptir avstað við varandi meinum, men veit um,
Deyðiligar sjúkur, men einki er meira skaðiligt enn hetta í brúk her.
Oyralækni, ja eg checki títt oyra,
Sum tinitus eg sleppi ikki av við tað, tit hoyra.
Sproyti í móti æðrum, innspræning av mínum slevi, bíti merkir av mínum fokking jakslum.
Hvat er tað sum eg hoyri, hvør er tað sum snakkar
Onkur sig mær at eg droymi, hvør gevur mær hesar tankar
Hjálp mær hvat skal eg gera, okkurt í mær lokkar meg til at drepa.
Eg klári ikki meir, má leggja meg niður, men hvat fer at henda tá teir taka yvir.
Eg brutalt onaneri tín háls, eg avmonteri tín puls,
Eitt skrúvublað í skallan og dekoreri ein svulst.
Ja, fokking her ein grund, accelerera við skund,
At drepa, eg má kastrera og fokking eta alt ungt.
Eitt so sjarmerandi sprund.
Men eg vil skera hana upp og isolera við ull, so arrangera ein fund,
Við køksborðið har míni offur eru plaseraði runt og alt hetta sker, um eg fantaseri ein blund.
Tú bløðir so lekkurt, í øði, dementur
Rópi eftir siggarettini
Hvat gløðir tú eftir!
Klæddir sum rappari, við orði sum tit akta tað,
Men sæddur sum slaktari hjá fólki í mínum kjallara.
Ein kanibal, gev mær blóð, blóð eg hungri,
187, deyðaslurk, beinagrind í munni, eg blundi
Og hoyri onkur snakkar runt um meg, sum eg drukni, forvirraður eg hugsi
Hvat er tað sum eg hoyri, hvør er tað sum snakkar
Onkur sig mær at eg droymi, hvør gevur mær hesar tankar
Hjálp mær hvat skal eg gera, okkurt í mær lokkar meg til at drepa.
Eg klári ikki meir, má leggja meg niður, men hvat fer at henda tá teir taka yvir.